Voorzitter,

Een paar weken geleden waren we als bestuur samen in de prachtige stad ’s-Hertogenbosch.
En zoals u weet heb ik in die stad gestudeerd.
Tijdens die studie had ik soms last van uitstelgedrag voor een tentamen of een opdracht.
Langzaam maar zeker nam de druk en de stress toe en mijn humeur liet steeds meer te wensen over.
Uiteindelijk moest het dan tóch gebeuren.
Nachten doorwerken…
Een enkele keer begon ik zelfs te laat en bleek het niet meer haalbaar binnen de gestelde tijd. Onbeheersbaar…

Op dat soort momenten had ik spijt.

Uitstellen en vooruitschuiven zijn zaken waarvan je achteraf zegt­:
”Was ik maar eerder begonnen want dit koste teveel energie, de lol ging er af. Het gaf teveel stress’’

Voorzitter, als bestuur leren we ook deze les.
De grote opgave waar we voor staan heeft voor een groot deel te maken met uitstellen.
Dat lezen we terug in het assetmanagement à We moeten nog altijd een inhaalslag maken.
We zien het op de zuiveringen à We lopen niet voorop als het gaat om het zuiveren van microverontreiniging.
En ook in het watersysteem lopen we tegen grenzen aan à Ons water raast in no-time het gebied uit en bij droogte kunnen we het niet terughalen.

We hebben hier in de afgelopen jaren als bestuur onvoldoende oog voor gehad.
En daarmee is de rekening doorgeschoven naar de komende generaties.
Wíj zijn die generatie! Wíj krijgen die rekening nu gepresenteerd.

En deze rekening komt op een moment van grote onzekerheden.
En die onzekerheid kan ons wederom aanzetten tot uitstelgedrag, maar dat moeten we niet doen!
Want dat gaat ons nog meer energie, stress en geld kosten.
En voorzitter, laten we dat niet neerzetten als een teleurstelling,
omdat we zo graag  in het laatste jaar van een bestuursperiode willen oogsten…
Dít is juist de reden dat er een bestuur is die keuzes maakt.
En keuzes maken vraagt moed. (deugd 1)

Voorzitter, de ChristenUnie wil waardering uitspreken aan het dagelijks bestuur.
Die laat met deze Meerjarenverkenning zien dat er lessen worden getrokken uit het verleden.
Dat heeft het inzicht opgeleverd om de gestelde lastendruk stijging los te laten en mee te gaan ademen met inflatie en autonome kostenstijging.
Een geluid dat de ChristenUnie al geruime tijd laat horen.
Lastendrukstijging wordt in het voorstel omschreven als pijn.
Dat woord vinden wij niet passend.
Uitstelgedrag uit het verleden vraagt nu om wijsheid (deugd 2).
En vraagt om een nieuw rechtvaardig (deugd 3) beleid.
Kan de portefeuillehouder nog terugkomen op de toezegging die hij deed met betrekking tot het uitzoeken of het mogelijk is om onze kwijtscheldingsnorm ook te verhogen tot boven de 100%?

Voorzitter,
De Meerjarenverkenning en daaraan gekoppeld de visie op schuld is voor de ChristenUnie een dilemma.
Een dilemma omdat wij de visie hebben dat de opgave leidend moet zijn en de financiën daarop volgend.
Niet uitstellen maar aanpakken. Maar lenen is ook een vorm van uitstellen. We zadelen de komende generatie op met kosten die we nu moeten maken.
Het liefst zouden wij ook zien dat we het kader voor de netto-schuldquote niet oprekken.
En zeker niet tot 400%.
Liever draaien wij aan de knop van de lastendruk om deze opgaven op te pakken.
Onze indruk is echter dat de meerderheid van het AB deze visie nu niet deelt.
En dan gaat voor ons de opgave nog altijd vóór en zullen we dus in de schuldpositie moeten schuiven.
Niet van harte.
Doorslaggevend is voor ons het feit dat de investering van vandaag nuttig is voor de komende generatie en de afschrijvingstermijn hierop aansluit.
Dit punt zal aandacht blijven vragen.
Kijk maar naar onze ijzeren schuldvoorraad. En dat geldt ook voor de hoogte van de kapitaallasten.
Wat ons betreft zijn dat speerpunten in de periode die voor ons ligt.

Voorzitter ik kom tot een afronding
De meerjarenverkenning stoelt op onze vastgestelde watervisie. Dat moeten we niet uit het oog verliezen. Een gedragen visie, waarin staat dat er grenzen zitten aan de maakbaarheid. We worden daar sterk mee geconfronteerd.
Het nieuws in Nederland wordt momenteel gedomineerd door het stikstofvraagstuk.
Elke opmerking daarover lijkt nog meer te polariseren.
Daardoor komen we steeds verder van de oplossing te staan.
Ook het waterschap heeft een rol in de Gebiedsgerichte aanpak en het nationaal plan landelijk gebied.
Als ChristenUnie willen we de hoop (Vinger 6 omhoog)  uitspreken dat we niet van elkaar verwijderd raken,
maar juist elkaar vasthouden in dit gigantische vraagstuk.
Een vraagstuk dat ons allen raakt.

De ChristenUnie gelooft (deugd 5) in de zorg voor de schepping als opdracht van de Schepper.
De mens en zijn behoefte is niet de maat der dingen. We zoeken daarom naar de balans tussen ecologie en economie.
Tussen welzijn en welvaart.
Tussen benutten en beschermen.

Voorzitter, zo kom ik tot een einde van deze beschouwing op het jaarverslag, de Meerjarenverkenning en de visie op schuld.
Een beschouwing in een tijd van crises en onzekerheid.
En dan is houvast nodig.
Een kompas.
De ChristenUnie vind houvast in 1 Korintiërs 13:13
‘’Dit is wat blijft: geloof, hoop en liefde. Deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde’’
We wensen hiertoe het gehele bestuur Gods zegen toe in het werk van ons waterschap.